Czy wiecie, że u 10, a nawet 15% par nie da się określić medycznej przyczyny niepłodności. Takie przypadki nazywamy niepłodnością idiopatyczną. Para przez ponad rok, często dłużej nie może, mimo regularnego i niezabezpieczonego współżycia zajść w ciążę. Wykonują mnóstwo badań, odwiedzają specjalistów i nic nie daje odpowiedzi na pytanie: „Dlaczego?”
Przyczyna jednak istnieje. W dodatku jest bardzo trudna do wyleczenia. Znajduje się bowiem w głowie. Jak podkreślają psychologowie, nieuświadomione wewnętrzne konflikty, czy niepewność co jest dla nas najważniejsze, obawy przed powtarzaniem błędów naszych rodziców, blokują możliwość zajścia w ciążę.
Niepłodność idiopatyczną można leczyć stosując metody wspomaganego rozrodu. Niemniej jednak zdarza się, że część pacjentek nie odpowiada na leczenie: kolejne inseminacje nie przynoszą rezultatu. Lekarz proponuje zabieg zapłodnienia pozaustrojowego, który znów nie kończy się zgodnie z oczekiwaniami. Poszukiwania przyczyn pozostają bezowocne.
Wtedy znów odpowiedzią może być tłumaczenie psychologów. Podkreślają oni bowiem, że to stres bojkotuje działania pacjentów i lekarzy. Może być on związany z konfliktami moralnymi, brakiem wsparcia bliskich, czy działaniem pod presją partnera (czy partnerki), którzy zbyt mocno nalegają na kontynuowanie leczenia.
Stres może prowadzić do dążenia do unikania wizyt lekarskich, nieprzestrzegania zaleceń medycznych, unikania bliskości z partnerem, czy nie odpowiadania na leczenie. Wszystkie te działania mogą odbywać się niejako bez świadomości samych zainteresowanych.
Warto, aby wtedy lekarz miał możliwość skierowania pary na konsultację psychologiczną. Uświadomienie wewnętrznych blokad, uświadomienie czego naprawdę chcemy, czy ustalenia jakie priorytety posiada nasz partner, pozwala na obniżenie poziomu stresu. Jak również na określenie granic leczenia oraz na uświadomieniu i zakomunikowaniu partnerowi jakie alternatywne rozwiązania możemy jako para brać pod uwagę.
Psycholog w przychodnie leczącej niepłodność to osoba, która zapewnia tylko większy komfort leczenia pacjentom, ale to często równoprawny terapeuta. Czasem wystarczy tylko jego wsparcie.
